مونولوگ های بی خوابی

کیارش یه شباهت عجیب به مسعود داره. جفتشون فیلمو گزارش می‌کنن. جفتشون فیلمو نگاه نمیکنن ولی گوششون کار میکنه و جواب بازیگر، بیننده‌ها و همه‌ی اطرافیان رو میدن. جفتشون حتی اصرار میکنن فیلم ببینی و وقتی میشینی یه فاز فراستی طور که این فیلما چرته بر میدارن و سرشونو به یه چیز دیگه گرم میکنن. ترسناک باشه میگه اه این کجاش ترسناکه. مفهومی‌باشه میگن چرته. درام باشه میگه مسخره ست. این خاصیت که یه کاری رو شروع کنن و بعد غر بزنند به بقیه. که کارشون پیش بره و بعدش یادشون نیاد بقیه حداقل یه ذره به خاطر احترام و مخصوصا دوست داشتنشون همراهیشون کردند. جفتشونم پررو و بچه ننه طور. قهر میکنند حتی اگه مقصر باشند. بابا به این تیپا میگفت مفت خود بدون. انگار دنیا واسه اینا ساخته شده و موجودات باید در خدمتشون باشند و کاش یه استعدادی نشون می‌دانند. کاش یه تشکر میکردند.

همین است که آدمها را باد هر جا بخواهد می‌برد. بی ریشه ایم. شاید باید گونه‌ی جدیدی جای ما را بگیرد. شاید این ویروس آمده تا ریشه مان را بکند. ریشه‌‌‌ای که نداریم.

در من یک ابرقهرمان هست که تلاش می‌کند به بقیه کمک کند. آدمهای زندگی من، حکمن من را دست کم برای این خاصیتم دوست دارند. و خب این حس خوبی در من ایجاد می‌کند.

این روزها مستم. چتم. از طرفی حالم خوبه و از طرفی حال آدمها رو ندارم. دکتر میگه عصبانی ام. من همیشه عصبانی بودم. من یه مرد عصبانی ام. چیز جدیدی نیست. ویروس رفته تو زبونم فقط. همین حالا حال علی رو ندارم در صورتی که فقط اون حاضر شده بیاد پیشم. شایدم از سر ناچاریش. خودم گفتم بیاد و خودم دوست دارم نباشه. کمتر حرص میخورم. شاید حتی نمیخورم. هرچی شد شد. من کار خودمو کردم. دیگه میخوام بشینم صندلی عقب و دنیا هر جا رفت رفت.

اگه الان اونور بودم پا میشدم میرفتم کاسکو. دو سه ساعت چرخ میزدم. تهشم با یه نوتلا میومدم بیرون. شاید حتی بعدش میرفتم هوم دیپو ابزارارو نگاه میکردم الکی. شایدم نه اصلن. میموندم خونه. تو گوشی الکی. نهار چی میخوردم ولی.

این روزها مستم. چتم. از طرفی حالم خوبه و از طرفی حال آدمها رو ندارم. دکتر میگه عصبانی ام. من همیشه عصبانی بودم. من یه مرد عصبانی ام. چیز جدیدی نیست. ویروس رفته تو زبونم فقط. همین حالا حال علی رو ندارم در صورتی که فقط اون حاضر شده بیاد پیشم. شایدم از سر ناچاریش. خودم گفتم بیاد و خودم دوست دارم نباشه. کمتر حرص میخورم. شاید حتی نمیخورم. هرچی شد شد. من کار خودمو کردم. دیگه میخوام بشینم صندلی عقب و دنیا هر جا رفت رفت.

این روزها مستم. چتم. از طرفی حالم خوبه و از طرفی حال آدمها رو ندارم. دکتر میگه عصبانی ام. من همیشه عصبانی بودم. من یه مرد عصبانی ام. چیز جدیدی نیست. ویروس رفته تو زبونم فقط. همین حالا حال علی رو ندارم در صورتی که فقط اون حاضر شده بیاد پیشم. شایدم از سر ناچاریش. خودم گفتم بیاد و خودم دوست دارم نباشه. کمتر حرص میخورم. شاید حتی نمیخورم. هرچی شد شد. من کار خودمو کردم. دیگه میخوام بشینم صندلی عقب و دنیا هر جا رفت رفت.

این روزها مستم. چتم. از طرفی حالم خوبه و از طرفی حال آدمها رو ندارم. دکتر میگه عصبانی ام. من همیشه عصبانی بودم. من یه مرد عصبانی ام. چیز جدیدی نیست. ویروس رفته تو زبونم فقط. همین حالا حال علی رو ندارم در صورتی که فقط اون حاضر شده بیاد پیشم. شایدم از سر ناچاریش. خودم گفتم بیاد و خودم دوست دارم نباشه. کمتر حرص میخورم. شاید حتی نمیخورم. هرچی شد شد. من کار خودمو کردم. دیگه میخوام بشینم صندلی عقب و دنیا هر جا رفت رفت.

این روزها مستم. چتم. از طرفی حالم خوبه و از طرفی حال آدمها رو ندارم. دکتر میگه عصبانی ام. من همیشه عصبانی بودم. من یه مرد عصبانی ام. چیز جدیدی نیست. ویروس رفته تو زبونم فقط. همین حالا حال علی رو ندارم در صورتی که فقط اون حاضر شده بیاد پیشم. شایدم از سر ناچاریش. خودم گفتم بیاد و خودم دوست دارم نباشه. کمتر حرص میخورم. شاید حتی نمیخورم. هرچی شد شد. من کار خودمو کردم. دیگه میخوام بشینم صندلی عقب و دنیا هر جا رفت رفت.